دیدمش ... تنم لرزید دلم خواست محو تماشایش باشم ؛
دلم خواست تا آخر عمر به او خیره باشم دلم خواست ...
اما این شرم نگذاشت ؛ چون بنفشه ای سر به زیر افکندم ؛
به زمین خیره شدم و او به آرامی از کنارم گذر کرد ؛
با خطی از عطر دورم حصار کشید این دلخواه ترین اسارتی است ؛
که عادلانه ترین حکمش حبس ابد من است
به سلامتی اون دختری که سردی دستاشو با گرمای بخاری ماشین
یه بچه پولدار عوض نمیکنه به سلامتی اون پسری
که وقتی یه دختر ناز خوشگل تو خیابون می بینه
سرش رو بندازه پایین بگه هر چی هم
که باشی انگشت کوچیک یه عشق
یه نگاه به کفش های قشنگت کن دو عاشق ؛
دو یار که بدون هم جایی نمیرن با هم خاکی
میشن با هم میرن زیر بارون ؛
اگه یکی فدا شد دیگری هم فدا میشه ؛
کاش آدمها از کفشاشون یاد میگرفتند رسم وفاداری و عشق رو
دختری به کوروش کبیر گفت :
من عاشق تو هستم ! کوروش گفت من لایق شما نیستم
لیاقت شما برادرم هست که از من زیباتر هست
و اکنون در پشت سر شما ایستاده است
دخترک به پشت سرش نگاه کرد اما کسی نبود ؛
کوروش کبیر به او گفت اگر عاشق بودی
پشت سرت را نگاه نمیکردی
تو که میدانستی با چه اشتیاقی…
خودم را قسمت میکنم
پس چرا …
زودتر از تکه تکه شدنم…
جوابم نکردی…
برای خداحافظی…
خیلی دیر بود… خیلی دیر !
به تو که فکر می کنم
بی اختیار
به حماقت خود لبخند می زنم
سیاه لشکری بودم
در عشق تو
و فکر می کردم بازیگر نقش اولم …
افسوس
زیــر بــارون، جـای خـالی بـوسۀ گرمت رُ با تـموم وجـود، حـس کردم …
زیــر بــارون، اشـک های لحـظۀ خـداحافظی رُ تو ذهـنم، تـداعی کـردم …
زیــر بــارون، ایـن دنیـای بـیوفـا رُ تا دلت بـخواد، نفـرین کـردم …
زیــر بــارون، از عشـقی کـه تـو قـلبم حـک کـردی، یـادی کـردم …
زیــر بــارون ، بـه پـشت سـرم نـگاه کردم و ۱۸ سـال زندگی رُ بـاور کـردم …
زیــر بــارون، بـه تـموم بـهونه هـامون تبـسم تـلخی کـردم …
زیــر بــارون، بـه حـکمت خـدا از تـه دل شـک کـردم …
زیــر بــارون، بـه فـرار ثـانیه هـا اعـتقادپیـدا کـردم …
من بودم و غروبي سرخ که نشان از تاريکي تلخي داشت
به ذهنم فشار آوردم تا تو را به خاطر آورم
ولي هر چه سعي کردم به ذهنم هم نيومدي
همان لحظه که خورشيد خانم داشت مي رفت
به خاطرم اومد که تو تمام هستي من بودي
ولي نميدانستم که به زيبا يهاي دنيا نبايد دل بست
به تويي که زيبايي محض بودي
آنروز غروب عشق من بود
من فهميدم که وعده هايت وفايي ندارد
شکوه هايي که از تو داشتم به فراموشي سپردم
و گفتم که بايد او را زخاطر برد
خورشيد رفت و شب امد
ولي من هنوز روز را نديده ام
اگر هر غروب طلوعي دارد
ولي اين غروب طلوعي ندارد
حالا ديگر من مانده ام و يک دنيا تاريکي
غروب عشق اگر غمگين بود
ولي برايم دوست داشتني بود
خداحافظ گل لادن، تموم عاشقا باختن.
ببين هم گريه هام از عشق، چه زندوني برام ساختن.
خداحافظ گل پونه، گل تنهاي بي خونه.
لالايي ها ديگه خوابي، به چشمونم نمي شونه.
يکي با چشماي نازش، دل کوچيکمو لرزوند.
يکي با دست ناپاکش، گلاي باغچمو سوزوند.
تو اين شب هاي تو در تو، خداحافظ گل شب بو.
هنوز آوار تنهايي، داره مي باره از هر سو.
خداحافظ گل مريم، گل مظلوم پر دردم.
نشد با اين تن زخمي، به آغوش تو برگردم.
نشد تا بغض چشماتو، به خواب قصه بسپارم،
از اين فصل سکوت و شب، غم بارونو بردارم.
نمي دوني چه دلتنگم، از اين خواب زمستوني،
تو که بيدار بيداري، بگو از شب چي مي دوني ؟
تو اين روياي سر در گم، خداحافظ گل گندم.
تو هم بازيچه اي بودي، تو دست سرد اين مردم.
خداحافظ گل پونه، که باروني نمي تونه
طلسم بغضو برداره، از اين پاييز ديوونه
اي مسافر غريبه چرا قلبمو شکستي ؟
رفتي و تنهام گذاشتي دل به ناباوري بستي
حالا من تنها نشستم با نواي بي نوايي
چه غريبم بي تو اينجا اي غريبه بي وفايي
گفتم : تو شیرین منی ! گفتی : تو فرهادی مگر ؟
گفتم خرابت میشوم . گفتی : تو آبادی
مگر ؟ گفتم ندادی دل به من .
گفتی تو جان دادی مگر ؟ گفتم ز کویت میروم .
گفتی : توآزادی مگر ؟
گفتم فراموشم مکن .
گفتی : تو در یادی مگر ؟
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
